JEDNOMINUTOWY MENEDŻER

Ostatni tydzień poświęciłam na zgłębianie technik zarządzania i współpracowania, jakie podaje nam na całkiem zgrabnej tacy Biblioteka Jednominutowego Menedżera. Przeczytałam 5 z 6 książek tej serii, a że każda z nich zakończona jest ideą dzielenia się wiedzą i przekazania tych technik i myśli dalej, postanowiłam zrobić dla Was krótki wpis na ten temat.

Czarna loteria

       Tess Gerritsen znow mnie nie zawiodła! Po długim i pracowitym tygodniu dała mi odpocząć, jak dawno mi się nie udało. Czarna loteria to kolejny kryminało-romans (tak to nazywam) bez większego polotu, ale w jej wykonaniu jakoś mi to nie przeszkadza.

    To książka z serii tych, o których zaraz zapomnę i nie będę miała pojęcia o czym była, ale z pewnością nie opuści mnie przekonanie, że była to szalenie wciągająca i relaksująca lektura.

Grywalizacja

 Zastanawialiście się kiedyś dlaczego tak wiele firm czy organizacji męczy Was różnorakimi programami lojalnościowymi? Z pewnością! Ja też jestem jedną z Was. Problem tylko polega na tym, że zastanowienie budzą te programy, które najczęściej są kiepsko zrobione i na zasadzie „męczenia” właśnie próbują nas nakłonić do pewnych działań. Okazuje się, że poza nimi, podlegamy jeszcze co najmniej kilkunastu innym podobnym działaniom, na które nie zwracamy uwagi właśnie dlatego, że działają na nas właściwie, czyli poza naszą świadomością. Straszne? Choć nie tak bardzo gdy dowiedzieć się jak to działa i na czym polega. 

Ósme życie t. II

            Sprawy, które nas mocno przejmują często przedzierają się do naszej podświadomości w postaci snów – czasami bardzo wyraźnie sugerujących, co tak nas poruszyło, a czasami silnie symbolicznych i mocno zakamuflowanych. Moja recenzja drugiego tomu Ósmego życia znów zaczyna się od snów, więc to dowód, jak silne emocje wzbudziła we mnie ta książka. 

Uwikłanie

Ostatatni weekend spędziłąm z nosem w Uwikłaniu Zygmunta Miłoszewskiego. “Poznałam” się z prokuratorem Teodorem Szackim i cieszę się na myśl, że ta znajomość potrwa jeszcze dwa tomy. Na pewno nie jest to bohater, z którym chciałabym się zaprzyjaźnić, a to wszystko zasługa cholernie utalentowanego autora. Dlaczego zasługa a nie wina? Bo postać prokuratora Szackiego, jak dla mnie, jest stworzona doskonale. Z całym ludzkim bagażem doświadczeń, cech i przemyśleń, które sprawiały, że nieustannie towarzyszyły mi w myślach teksty w stylu: “Co za dupek””, “Palant!”, “No ja już nie zdzierżę tej książki, nie czytam dalej!”. A i tak czytałam dalej, jeszcze bardziej wkurzona i nakręcona, ale ciekawa, co w końcu się wydarzy. Chyba przyznacie mi rację, że należy to jednak poczytać jako zasługę, a nie winę.

Wołyń. Siła traumy

Wołyń Marii Fredro-Bonieckiej przeczytany. Rzecz jasna nie obejrzałam jeszcze filmu, ale sądzę, że żeby móc go z czymkolwiek porównywać, musiałabym przeczytać jeszcze przynajmniej książki Motyki oraz Koprowskiego, którzy równolegle wydali też swoje dzieła na ten sam temat.